Sa Pagdaan ng Pulang Kotse

       Shouldn’t have walked away, I would’ve stayed if you’d say... We could’ve made everything okay, but we  just...

Nasa labas ako ng bahay namin, nakaupo habang nakikinig sa tugtuging ‘yan.

Threw the blame, back and forth... We treated love, like a sport, final blow... Hit so low I’m still, on the ground...

Nang biglang may pulang kotseng dumaan sa harap ko na naging dahilan para bumalik sa aking gunita ang isang napakasayang alaala.

Couldn’t have prepared myself for this fall... Shattered in pieces curled on the floor, super natural love conquers all... Remember we, used to touch the sky...

Ganitong oras din ‘yon. Ganitong araw din. Sa tabing kalsada rin. Galing ako noon sa bahay nina Gian tapos napadaan ako sa school kung saan ako grumadweyt ng elementary. Nang makatanggap ako ng isang text message galing sa Best friend ko.

“Espren, nasa’n ka? Nakauwi ka na ba?” Sabi niya sa text niya sa ‘kin. “Hindi pa. Nandito pa ko sa tapat ng Fortune Elementary School. Bakit? Ikaw? Nakauwi ka na?” Reply ko naman sa kanya. Naghihintay ako ng tricycle nang muli akong makatanggap ng text message mula pa rin sa Best friend ko. “Anong ginagawa mo dyan? Hintayin mo ko. Sunduin na kita. Pauwi pa lang ako.” Sabi niya sa text niya. Sabi ko naman, “Sige. Ingat ka, Espren ko.” Magkakalahating oras na kong naghihintay sa kanya pero wala pa ring Ron na dumarating. Maski anino niya, wala. Kaya naman, umupo na lang muna ako sa waiting shed at doon naghintay sa kanya. Maya-maya pa’y muli akong nakatanggap ng text message mula ulit sa Best friend ko. “Espren, sorry. ‘Di na kita masusundo. Maglalaro kami ng dota e.” Sabi n’ya sa text n’ya sa’kin. Masama man ang loob ko’y nagpanggap akong parang wala lang sa’kin ang nangyari. “Sige. Okey lang.” Reply ko naman sa kanya. Maya-maya pa’y nakatanggap akong muli ng text. “Eriz, nasa’n ka? Nakauwi ka na ba?” Pagtatanong ni Kiel sa kanyang text message. “Hindi pa e. Nandito pa ko sa tapat ng F.E.S. Bakit?” Tugon ko naman sa tanong n’ya. “Anong ginagawa mo dyan? Sinong kasama mo?” Tanong n’yang muli. “Ako lang. Pauwi na ko.” Reply ko naman sa kanya. Muli akong nakatanggap ng text mula sa Best friend kong si Ron, saying his sorry. Kasunod ng text na iyon ang text ni Kiel na nagsasabing susunduin na lang daw n’ya ko’t hintayin ko s’ya. Kaya naman, agad ko s’yang nireplyan. “Sige, Kiel. Sunduin mo na lang ako. Nandito ako sa tapat ng waiting shed sa F.E.S.” Ngunit sa halip na, kay Kiel ko mai-send ang text message na iyon, aksidenteng na-send ko iyon sa Best friend kong si Ron na noo’y wala na kong balak na replyan pa. “Shunga-shunga, Eriz! Hay, naku! Giyera na naman ‘to panigurado!” bulong ko sa sarili kong kinakabahan. Lalo pang nadagdagan ang aking kaba nang makatanggap akong muli ng isang text message mula kay Ron. “Nagpasundo ka kay Kiel? Sabihin mo sa kanya, wag ka na n’yang sunduin. Ako na ang susundo sa’yo. Hintayin mo ko dyan. Papunta na ko.” Sabi n'ya sa text. Hindi mapigil ang pagsilay ng mga ngiti sa aking labi. Himala! Hindi s’ya nagalit. At ano ‘to? Ayaw n’yang si Kiel ang magsundo sa’kin? Bumabait na ang Best friend ko. Sabi ko sa isip ko.. 

        Makalipas pa ang ilang sandali ay dumating na si Ron. Noong una, akala ko’y galit s’ya ngunit hindi naman pala. Sa halip, matamis na ngiti ang sa aki’y inihandog n’ya. Kasabay ng matamis na ngiting iyon, sa paglalakad namin sa daan, bigla na lang s’yang nag-stram sa gitarang dala-dala n’ya’t inawit ang kantang “Byahe”. Muli, ang pagsilay ng ngiti sa aking labi ay hindi na naman mapigil.

C’mon babe can’t our love be revived, bring it back and we gonna make it right... I’m on the edge just tryin’ to survive, as the angels cry...

Pak! Bigla na lang akong nakaramdam ng pananapok. Na naging dahilan naman para bumalik ako sa realidad. “Aray naman!” Sabi ko. “Iniisip mo na naman yung nangyari 3 years ago? Anong petsa na, ‘te? Ano? ‘Di na nakamove-on? Na-stock ka na sa nakaraan? Uso magmove on, ‘te! Galaw galaw baka ma-stroke ka dyan!” Pagbibirong sabi ni Jhamille. Ang Best friend kong palaging nariyan para sa’kin at hindi nang-iwan. Palagi na lang n’ya kong sinusuportahan, dinadamayan at syempre, binabatukan para magising sa katotohanan. “Hindi. Naalala ko lang s’yang bigla. Ewan! Bigla s’yang nasagi sa isip ko e. Bakit? Bawal?” Sagot ko naman sa kanya. “Para sa’yo, oo!” Nakangiti n’yang sabi. “Grabe ka sa’kin, bhest! Nasa batas ba yan? Diskriminasyon yan! Wala na ba kong kalayaan ngayon?” Sabi ko sa kanya. “Actually, kagagawa lang ng batas ngayon-ngayon lang. May kalayaan ka naman e. Pero hindi ang balikan ang mga alaalang minsan nang nakasakit sa’yo.” Sabi niya sa’kin at saka umupo sa tabi ko. In her serious face, she said: “Alam mo, mahirap nga ‘yang sitwasyon mo. Oo nga’t successful ka na pero alam ko, pakiramdam mo, hindi ka kumpleto’t may kulang. Kasi at the top of your success, wala dun yung taong gusto mong pag-share-an ng success mong ‘yan. Kasi, wala yung taong isa sa mga naging inspirasyon mo para maabot ‘yan. Isa pa, lalong nagpapahirap sa’yo yung mga nangyari sa inyo in the past. Iniwan at itinaboy ka kasi n’ya ng hindi mo alam ang rason hanggang ngayon. Kaya siguro may mga pagkakataong naaalala mo pa rin s’ya. Siguro kung masasagot lahat ng mga tanong mo, matatauhan ka na! Sabi nga kasi nila, ‘The most painful goodbye are those the one that left unreasonable.’ Mahirap nga namang tanggapin ang isang bagay lalo na kung hindi mo alam yung dahilan.” Sabi ni Jham sa’kin. Ako naman, napapangiti lang at nakayuko. Nangingiti dahil ‘di ko man maamin sa sarili ko, tama si Jham. “Alam mo, mabuti pa, pumasok ka na sa loob ng bahay and enjoy the party. Bhest, enjoy your success kahit wala s’ya. Oo, alam kong mahirap. Sabi nga nila, ‘Mas maa-appreciate mo yung success mo kung ibabahagi mo yun sa mga taong kasama mong nangarap at tumupad nun.’ Pero, Eriz iba yung kaso n’yo. Kasama mo lang s’yang nangarap but along the way, iniwan ka n’ya sa ere. Wag mo naman sanang ikulong ‘yang sarili mo sa nakaraan. ‘Di na s’ya babalik so, move on! Wag mong hayaang puro kalungkutan na lang ‘yang nararamdaman mo’t iniwan ka na ng kaligayahan mo.” Dagdag pa n’ya. Tapos saka tumayo. “Papasok na ko sa loob ng bahay. Sumunod ka na ha? Hinihintay ka na nila. It’s your celebration so have fun! Enjoy every little piece of your success!” Nakangiti n’yang sabi at tuluyan na ngang pumasok sa loob ng bahay.

       Muli, sa’king pag-iisa, sa saliw ng tugtuging kasalukuyan tumutugtog, unti-unti na naman akong dinala’t ibinalik nito sa nakaraan. May gumuhit na namang sakit sa aking puso. At naalala na namang muli ang masakit na kahapon.

       Baby I missin’ you... Don't allow love to lose, we gotta ride it through... I'm reaching for you...

“Lumayo ka na sa’kin! ‘Wag ka nang magtext! Nag-aaway kami ng Girlfriend ko dahil sa’yo. So, please... Stay away from me and get out of my life!” Sabi n’ya sa text message n’ya nang araw na ‘yon. Sa sakit nang mga salitang binitiwan n’ya’y, hindi ko na namalayang umiiyak na pala ako. Anong nangyari? Bakit nagkagano’n? Papa’nong nangyari na pinagseselosan ako ng girlfriend n’ya e, samantalang hindi naman kami nagkakatext. Ni tawag o paggala nga wala e. Anong ginawa ko?” Sunod-sunod kong tanong sa aking sarili. “Okey. As you wish.” Reply ko naman sa kanyang puno ng pait at sakit ang nadarama. Dati, nakakapag-break s’ya sa Girlfriend n’ya para sa’kin pero ngayon, ako yung itinataboy n’ya para sa babaeng yun. Siguro nga, mahal mo talaga s’ya. I need to set him free. Lord, thank you for giving me such a wonderful person like him. Please, make him happy more than I’d ever wish for him. Give him the best that you can give for him. Hiling ko na lang para sa kanya as I prayed.

Sa paglipas ng mga araw na nagdaan, natuto akong bumangong muli at masanay na wala ang taong dating sandigan at karamay ko. The one who cheered me up when I'm feeling down. Lahat ng ginagawa ko, para sa kanya. Pero, sa haba ng byahe o paglalakbay, ang bawat isa ay hindi maiwasang hindi makaramdam ng pagod at magpahinga o sumuko. Sa pagpapatuloy ko, aking napagtanto na, dapat ko nang pakawalan at tanggapin ang mga bagay na wala na’t magpokus sa mga bagay na meron ako.

Hindi pala lahat ng pagsuko ay nangangahulugan ng pagkatalo o pagkabigo. Minsan, ito pala ay hudyat pa lamang ng pagsisimula ng bagong yugto ng ating buhay. Ang sakit at pait na aking naramdaman sa kanyang pagkawala ay napalitan ng labis na kasiyahan. Kung iniwan n’ya ko noong dapang-dapa, ngayon, ako’y nasa tugatog na ng tagumpay. Salamat sa sakit at pait na idinulot n’ya. Ito ang naging inspirasyon ko upang magpatuloy at lalo pang magsumikap. Sa huli, nagbunga ang lahat ng aking paghihirap at pagsusumikap. Napagtanto ko na, ang mga kabiguan, ang lahat ng pait at sakit ay hindi natin dapat tingnan negatively dahil ibinigay at ipinaranas pala ito sa atin for us to become a better person. Those pains, scars and failures are the ones that will lift us into success. Nasa atin na lamang kung papa’no natin iyon tatanggapin.

Lightning don’t strike, the same place twice...

Nabalik akong muli sa realidad nang biglang may naglakad patungo sa akin. Bigla akong natigilan nang maaninagan ko kung sino ang lalaking ‘yon. Nagbalik ang lalaking itinuturing ko nang bahagi ng aking nakalipas. “Anong ginagawa mo rito?” Sabi ni Jhamille na bigla na lamang lumabas ng bahay at lumapit sa’min. “Gusto ko lang makausap si Eriz. Pwede ba, Eriz?” Seryoso n’yang sabi na puno ng pagsisisi ang tinig. “Ano bang gusto mo ha? Ron, pwede ba? ‘Wag ka nang manggulo pa! Babalik ka na naman sa buhay n’ya? Ngayon pa kung kailan okey na s’ya nang wala ka?” Sabi ni Jham kay Ron. Oo, si Ron ang bumaba sa pulang kotse. Ang Best friend kong nagtaboy sa’kin. At ang lalaking naging inspirasyon ko rin upang maabot ang rurok ng tagumpay kung nasa’n ako ngayon. “Jham, please... Gusto ko lang siyang makausap. Kahit sandali lang. Please?” Sabi ni Ron na nakikiusap. Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman. Matutuwa? Magagalit? Masasaktan? Gusto ko s’yang tanungin. Gusto kong magalit sa kanya pero ‘di ko magawa. Sa halip, nanatili lang akong nakaupo at nakatitig sa kanya. “No way! She’s really a successful person now. She’s already at the top of her dream. I should thank you for leaving her all alone. Kasi dahil sa’yo, naging napaka-successful n’ya na ngayon. Yes! You left her na dapang-dapa at down na down. Pero dahil sa’yo, naging matatag s’ya at naging successful. And I don’t want you to be the reason ng pagbagsak n’ya! Kapag bumalik ka sa buhay n’ya, sasaktan mo lang ulit s’ya! Don't ruin her life! Stay away from, Eriz and stay out of my bhesties life!” Mariing sabi ni Jham kay Ron. Natauhan ako nang marinig ko ang mga sinabi ni Jham. At saka pa lang ako nakapag-react matapos timbangin ang aking mga nararamdaman. “Okey lang, Jham. Let him. Gusto ko ring masagot yung mga tanong na naka-hang-up pa rin e. Iwan mo muna kami.” Pakiusap ko kay Jham. Agad naman n’ya kong sinunod at hindi na nagprotesta pa.

“Bakit?” Tangi kong nasambit nang magkasarilinan kaming dalawa ni Ron. “It’s been a long time since you pushed me away in your life.” May pait kong ngiti sa kanya. “Sorry... Sorry...” Paulit ulit n’yang sabi. “I made a wrong choice. Hindi dapat kita itinaboy. Sorry...” Diretso s’yang nakatingin sa mga mata ko nang sabihin n’ya ang mga katagang iyon. “You made a promise! Pero hindi mo yun tinupad! I made a promise too. And I did my best just to grant it until you pushed me away. Hindi ko alam kung papa’no ko pa yun tutuparin. At dahil sa promise na ‘yon, naiwan akong mag-isa. You walked away from me habang ako? Naiwang mag-isa’t hindi makaalis. Kasi, na-stock na ko dun e. Ikaw masaya na habang ako nagdurusa pa rin. Ang unfair mo! Ang unfair unfair mo!” Unti-unti na namang tumulo ang masaganang luha mula sa aking mga mata. Lumapit s’ya sa’kin at ako’y pinipilit na ikalma. Sa yakap n’yang mainit, nagpupuniglas na pilit. Pagpapatawad ang tanging hiling ng puso. ‘Di naman nabigo’t ito’y ipinagkaloob ng pusong minsan mang nasakta’y marunong pa ring magpatawad. Kasiyaha’y muling natamo. Sa sandaling oras ng pagsasama’y pinilit sulitin. Ang tanging hiling ng pusong sabik sana’y ‘di na matapos pa. Oras ay tumigil at ‘wag nang umadar pa. Ngunit oras ay nagpatuloy sa pag-ikot. Yaring kaligayaha’y panandalian lamang pala’t may hangganan. Mabilis na natapos, hindi ko namalayan. Makalipas ang ilang saglit, s’ya na’y nagpaalam. Huling pagkikita ang ipinaaalam. Unti-unti, naglakad s’yang papalayo sa akin. Nagtungo sa madilim na eskinita. Pagpigil sa kanya’y ‘di ko na nagawa.

When you and I said goodbye, I felt the angels cry...

Sa’king pag-iisa, muli na naman akong napaisip. Naalalang muli ang mga nangyari. Kung papaanong mula sa pagiging masaya’y napunta sa kalungkutan at sakit. Ngunit sa huli’y natutong bumangon mula sa pagkakadapa. Natutong maging matatag at ngayo’y nasa tugatog na ng tagumpay. Ayos naman sana ang lahat. Yung samahan namin. Marami nga ang naiinggit sa’kin dahil ang tatag raw ng samahan naming mag-Best friend. Back then, para kaming puno ng Narra sa tibay at tatag ng samahan namin. Kahit kasi gaano karaming problema at pagsubok na dumaan ay magkasama namin iyong nilalampasan. ‘Di kami basta natitinag pero ngayon, daig pa namin ang punong nabuwal at dinaanan ng bagyo’t ginawa na lamang panggatong dahil sa rupok. 

True loves a gift, we let it drift... In a storm, every night... I feel the angels cry...

Sa pagdaan ng pulang kotse, matatapos ang lahat. Tila ba paglipas ng oras. Kay bagal sa panahong ako’y labis na nangungulila sa kanya. Ngunit kay bilis namang lumipas sa mga panahong kasama ko s’ya. Unti-unti s’yang naglakad papapalayo at tinahak ang madilim na eskinita.

Ang pulang kotseng iyan, sa buhay maihahalintulad. Hindi natin alam kung sa’n tutungo. Hindi mawari kung anong daan ang tatahakin. At hindi alam kung kailan mawawalan ng gasolina’t hihinto. Ang mahalaga lamang ay palagi tayong may baong pag-asa. Lakas upang magpatuloy at bumangong muli mula sa pagkakadapa. Ito ang nagsisilbing gasolina sa buhay nating tila isang kotse. Nasa atin ang kontrol. Kung anoman ang kahinatnan, sa’tin ang responsibilidad pagkat hawak natin ang manibela. We drive our own life. So be careful on the obstacles that we might encounter along the way. Though we knew that we can’t avoid it, ang mahalaga lang alam natin kung pa’no iyon iha-handle at lulusutan.

Ang pulang kotseng ‘yon ang nagdala’t naghatid sa’yo sa akin. Ngunit s’ya rin palang sayo ay babawi. Ipinahiram ka lamang ng panandalian. Udyok nga yata talaga ng mapaglarong tadhana na tayo’y paglaruan at ako’y pasakitan. Ang sa aki’y ipahiram ka’t ‘di kalauna’y bawiin kapag labis ko nang napahahalagahan. 

Sa pagdaan ng pulang kotse, natapos ang lahat. Sa paglipas nito, unti-unti ako nitong ibinalik sa realidad. Realidad na naging bahagi ka ng buhay ko. At mananatiling bahagi na lamang ng masakit kong nakaraan. Isa ka sa mga taong naging dahilan kung bakit ako naging matatag at nagtagumpay sa buhay. Nakalulungkot lamang isipin na hindi ko maibahagi sa’yo ang tagumpay na alay ko sana sa iyo.

Paunti-unti, nilamon s’ya ng dilim sa pagbagtas n’ya sa madilim na eskinita. Sa pagdaan ng pulang kotse, tuluyan s’yang nawala sa madilim na eskinita. Ibinalik na naman ako nito sa masakit na realidad na wala ka na. At hindi na tayo babalik pa sa dati. Dahil ang lahat nang ito’y mananatiling alaala na lamang sa pagdaan ng pulang kotse.

The angels cry...